نویسنده:سید جعفرشهیدی

از نیمه دوم خلافت عثمان تاپایان دوران حکومت معاویه بتدریج،اصول

ویا بعضی از اصول رژیم حکومت اسلامی دگرگون شد وبه اصطلاح

مسلمانان بدعتها در دین پدید گشت.در حکومت معاویه این دگرگونی

به نقطه اوج رسید، از آن جمله قتلها،تبعیدها،مصادره اموال

بدون مجوز شرعی یا به استناد مجوز های قابل انتقاد، شکنجه

وآزار بخاطر گرویدن به مذهبخاص،یاداشتن طرز تفکری

مخصوص ،رواج یافت.مرگ معاویه وزمامداری یزید دریچه ای

به روی مردم ناراضی گشود. آنان فرصتی یافتندتاگردهم آیند و یزید را

که گذشته ازنداشتن شرایط اخلاقی لازم برای عهده داری خلافت ،

برخلاف رژیم معمول اسلامی عهده دار حکومت شده بود براندازند،

وخلافت را به مسیر نخستین خود، انتخاب پیشوا از راه اجماع امت

-مراجعه به آرائ عمومی-برگردانند وچندان که بتوانند بدعتها را نسخ کنند.

طبیعی است که درچنین موقعیت،نخستین اقدام او مطیع ساختن ایالت های

اسلامی،حجاز وعراق ،تابع دمشق وبیعت گرفتن از نامزد های احتمالی

خلافت در این ایالت ها وتسلیم کردن انان بود.حجاز از اهمیت معنوی

خاص برخوردار بود، ومردم آن در دیده مسلمانان ارزشی مخصوص

داشتند.اسلام در شهر مکه آشکار شد. مکه همچنین قبله مسلمانان جهان

نیز است.مدینه مقر پیغمبر وخلفای او بود.سی وپنج سال کارهای حوزه

اسلامی در این شهر حل وفصل می شد.قبر پیغمبر ومسجد او که

مسلمانان بدان ارج می نهند در این شهر است.

هنگامی که یزید به پادشاهی نشست سه تن از فرزندان صحابه

در مدینه بسر می بردند. این سه تن در دیده مردم بزرگ بودند

وجامعه اسلامی به آنان ارج می نهاد: 1-حسین بن علی 2-عبدالله

پسر زبیر 3-عبدالله پسر عمو، مسلم بود که پسر زبیر وپسر عمو

که حسین می داشت نداشتند. پدر حسین سابق در اسلام، داماد پیغمبر

وشوهر دختر او ، سال ها در عراق خلافت کردهبود.رفتار حسین با مردمان

در عهد معاویه ،بزرگواری وبزرگ منشی وی، آزادگی وآزاد

مردی او، عراقیان را شیفته اش ساخته بود. اگرعراقیان اورا

به سوی خود می خواندند، واگر او بپا می خاست، دمشق با فاجعه ای

بزرگ روبرو می شد. یزید وپیرامونیان او بخوبی می دانستند باید به هر

صورت که ممکن است حسین را زیر فرمان آورند ویا کار

اورا بسازند، تا بار دیگر عراقی سر جایش بنشیند، وجنگی نظیر

آنچه در صحرای صفین روی داد تجدید نگردد