بنابرقول مشهور حسین بن علی علیه السلام در روز سه شنبه سوم ماه شعبان سال چهارم هجری در مدینه متولد شد. پس از ولادت، آن حضرت را نزد جد بزرگوارش رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم آوردند. آن حضرت با دیدن او بسیار مسرور شده و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفتند و روز هفتم تولدش گسفندی برای او عقیقه کرده و فرمودند: سرش را بتراشید و به وزن موهایش نقره صدقه دهید.
آن حضرت شش سال و چند ماه با جد بزرگوارش رسول خدا و پس از آن بیست و نه سال و یازده ماه با پدرش امیرالمومنین علیه السلام و پس از آن حدود ده سال با برادرش امام حسن علیه السلام و حدود ده سال پس از شهادت امام حسن علیه السلام زندگی کرد. کنیه امام حسین علیه السلام ابوعبدالله است. لقب های فراوانی به آن حضرت داده اند و از آن جمله، ایشان را سیدالشهدا خواندند چنان که این لقب قبل از شهادت آن حضرت هم به پیامبران قبل اعلام شده بود.
خبر از شهادت هنگام تولد
هنگامی که امیرالمومنین علی علیه السلام به طرف صفین می رفتند در راه از کربلا گذشتند. در آن جا توقفی کرده و چنان گریستند که زمین را از اشک خیس کرد آن گاه فرمودند: روزی خدمت رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم رسیدم . دیدم حضرت گریه می کند، گفتم: پدر و مادرم فدایت یا رسول الله چرا گریه می کنید؟ فرمودند: هم اکنون جبرییل این جا بود، او به من خبر داد که پسرم حسین در کنار شط فرات در زمینی به نام کربلا کشته خواهد شد و مشتی از خاک آن جا را برایم آورد تا ببویم و من نتوانستم از گریه خودداری کنم. و سپس آن حضرت علیه السلام فرمودند: این جاست اقامتگاه و بارانداز ایشان، این جاست که خونشان را می ریزند، گروهی از آل محمد در این صحرا کشته می شوند که زمین و آسمان به حالشان گریه خواهند کرد.
گوشه ای از فضایل و مناقب
· امام علی علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم روایت کرده است که فرمودند: «حسن و حسین آقای جوانان اهل بهشت هستند.»
· پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به میهمانی در خانه یکی از اصحاب دعوت شده بود. همرا ه با یاران به راه افتاد، در حالی که جلوتر از دیگران راه می رفت حسن و حسین با کودکانی چند در کوچه به بازی مشغول بود. رسول خدا به سوی او رفت تا او را بگیرد و او به این سو آن سو می گریخت. پیامبر در حالی که متبسم بودند او را دنبال کرده تا او را گرفتند یک دست را در زیر سر و دست دیگر را در زیر چانه حسین گذاشت و لب مبارکش را بر دهان حسین نهاد و بوسید و فرمودند: «این دو گل های زیبای من در دنیا هستند، هر کس مرا دوست بدارد باید آنان را دوست بدارد.»
· روزی امام حسین علیه السلام چند کودک را دید که تکه نانی را با هم می خوردند، از حضرت خواستند که از نان آن ها بخورد حضرت دعوت ایشان را پذیرفت و از تکه نانشان خورد. آن گاه آنان را با خود به منزل آورده، غذا داد و لباس نو پوشانید و به اطرافیان فرمودند: «اینان از من سخاوتمندترند زیرا تمام آن چه را داشتند بخشیدند و من فقط مقداری از آن چه داشتم به آن ها بخشیدم.»
· امام حسین علیه السلام در طول عمر شریف خود بیست و پنج بار پیاده به حج مشرف شد، در حالی که همراه ایشان اسب های اصیل را بدون سوار می بردند. آن حضرت در حالی که از امکانات کافی برخوردار بودند و می توانستند از وسایل موجود آن زمان بسیار بهره مند شوند به خاطر بندگی و خضوع و خشوعی که در پیاده رفتن وجود دارد راه خانه خدا را پیاده می پیمودند.
· امام حسین علیه السلام را دیدند که در مسجد مدینه صورت بر خاک نهاده می گوید:«الهی اگر به خاطر گناهانم بازخواستم کنی به کرمت توسل می جویم و اگر با خطاکاران مرا جمع کنی به آن ها خواهم گفت تو را دوست دارم. آقای من اطاعت من برای تو نفعی ندارد و معصیتم زیانی به تو نمی رساند، پس اگر آن چه را که نفعی برایت ندارد به جا نیاورم بر من ببخش و اگر آن چه را که زیانی به تو نمی رساند مرتکب شدم در گذر، که تو ارحم الراحمین هستی.»